Pedagog

 

Nabycie umiejętności sprawnego czytania, pisania i liczenia w pierwszych latach nauki szkolnej jest warunkiem koniecznym do zdobywania przez dziecko wiedzy na kolejnych etapach edukacji. Niektórzy uczniowie pomimo prawidłowego rozwoju intelektualnego, sprawnego wzroku i słuchu, znacznego wysiłku własnego, rodziców i nauczycieli mają poważne kłopoty z opanowaniem tych umiejętności. Przyczyną mogą być tu problemy o charakterze dyslektycznym związane z zaburzeniami korowej części jednego (lub kilku) z analizatorów: wzrokowego, słuchowego, kinestetyczno-ruchowego.

Dzieciom tym można pomóc pracując nad usprawnieniem ich funkcji percepcyjno-motorycznych. Polega to na kształtowaniu zdolności do rozpoznawania i różnicowania: bodźców fonicznych (percepcja słuchowa), bodźców wizualnych (percepcja wzrokowa), bodźców kinestetycznych związanych z orientacją w schemacie ciała i przestrzeni oraz rozwijaniu sprawności motorycznej (motoryka mała i duża).
Niewiele szkół zatrudnia specjalistów od terapii pedagogicznej.

Poniżej przedstawiono ćwiczenia proponowane przez specjalistów. Ich opis poprzedzony został krótki słownikiem terminologicznym.

TERMINOLOGIA

Analizator

Złożony układ, w skład którego wchodzi narząd zmysłowy czyli receptor ( odbierający informację - oczy, uszy, mięśnie ), włókno nerwowe ( odpowiedzialne za ich transmisję ) oraz pewne obszary kory mózgowej (zachodzi w nich analiza i synteza docierających bodźców ). Dzieci mogą mieć zupełnie sprawny wzrok i słuch lecz zaburzoną percepcję informacji wynikającą z nieprawidłowego działania korowej części analizatora.

Analiza i synteza

Rozkładanie na części i scalanie materiału wzrokowego (obrazki, wyrazy) lub słuchowego (dźwięki, zdania, słowa) w celu budowania całości obrazu, słowa; dokonuje się na poziomie mózgu.

Percepcja wzrokowa

Percepcja wzrokowa opiera się na zdolności do rozpoznawania i różnicowania kształtów, wymiarów położenia i kolorów oraz ich interpretacji przez następujące operacje myślowe:

• analiza i synteza,

• porównywanie,

• klasyfikowanie,

• uogólnianie,

• abstrahowanie.

 

Warunkiem prawidłowego przebiegu procesu wzrokowego spostrzegania jest anatomicznie dobrze zbudowany i funkcjonalnie sprawny narząd wzroku. Nie jest to jednak warunek jedyny, ponieważ interpretacja bodźców wzrokowych dokonuje się w mózgu. Uczniowie o obniżonym poziomie percepcji wzrokowej mają poważne trudności ze zróżnicowaniem kształtów.

Wiele kłopotów sprawia im nauka pisania, z tego względu, iż muszą dokonać zróżnicowania i zapamiętać kształt znaków graficznych (liter, cyfr itp.). Różnice w kształcie wielu z nich są niewielkie, a przez to dla dziecka z obniżoną analizą i syntezą wzrokową często niezauważalne.

Dzieci takie często mylą i zastępują jedne znaki innymi np.: a-d, u-w, t-ł, o-a, n-m, C-G, H-K, 1-7, 9-8-3, pomijają w pisaniu drobne elementy: przecinki, kropki, kreseczki, ogonki w literach. Stąd też mylą litery: e-ę. a-ą, o-ó, c-ć, s-ś, itp. Często też opuszczają litery w wyrazach, całe cząstki wyrazów, wyrazy w zadaniu nie zauważając pomyłek.
Popełniają liczne błędy ortograficzne, ponieważ mają słabą pamięć wzrokową ortogramów.
Mylenie podobnych kształtów, a także niemożność wyodrębnienia poszczególnego kształtu z pozostałych powoduje występowanie trudności w czytaniu. Wyodrębnienie pojedynczych liter z pozostałych jest szczególnie trudne przy odczytywaniu pisma "pisanego", gdzie elementy łączą się ze sobą i izolowanie danych kształtów wymaga sprawnego przebiegu analizy i syntezy wzrokowej.

Z obniżonej percepcji wzrokowej wynika słaba zdolność tworzenia wyobrażeń wzrokowych. Dziecko gorzej przez to przyswaja wiadomości i zapamiętuje treści. Niektóre przedmioty jak na przykład geometria, geografia, historia, szczególnie wymagają sprawnego tworzenia i zapamiętywania wyobrażeń wzrokowych. Przyswajanie wiadomości z tych przedmiotów nie poparte utrwalonymi obrazami, wyobrażeniami wzrokowymi sprawia omawianym uczniom szczególne trudności i wymaga od nich nieproporcjonalnie dużego wysiłku, by osiągnąć niewielki nawet sukces.

Ćwiczenia usprawniające funkcję analizatora wzrokowego powinny uwzględniać wszystkie jej aspekty:

• spostrzegawczość,

• analizę,

• syntezę,

• kierunkowość,

• pamięć wzrokową.

 

Za najistotniejsze elementy związane z percepcją wzrokową, mające wpływ na opanowywanie czytania i pisania, uznaje się: umiejętność szybkiego rozpoznawania obrazów wzrokowych (spostrzegawczość, automatyzacja procesu syntezy), umiejętność ujmowania zależności między całością obrazu i jego elementami składowymi (analiza i synteza), orientację kierunkową i przestrzenną, pamięć wzrokową oraz koordynację wzrokowo-ruchową. Ważne jest rozwijanie takich dyspozycji, jak umiejętność przenoszenia następstwa czasowego na kolejność uszeregowania elementów w przestrzeni (np. układanie obrazków w kolejności, w jakiej były eksponowane) oraz nawyk porządkowania i śledzenia poziomych szeregów od strony lewej do prawej.
Wyrobienie tych umiejętności i nawyków jest bardzo ważne w przygotowaniu dziecka do pisania, ze względu na kierunek kreślenia liter w naszym piśmie oraz ze względu na przenoszenie kolejności głosek w wyrazie (następstwo czasowe) na kolejność liter (następstwo przestrzenne) w pisaniu ze słuchu.

Orientacja przestrzenna

Jednym z aspektów percepcji wzrokowej jest zdolność orientowania się w przestrzeni. Pierwszym etapem w rozwoju orientacji przestrzennej jest zdobycie przez dziecko orientacji w schemacie własnego ciała. Dalszy rozwój pojęcia przestrzeni kształtuje się wraz z rozwojem struktury gramatycznej języka w oparciu o werbalizację i obiektywizację danych spostrzeżeniowych z poszczególnych analizatorów.

Często zaburzenia orientacji przestrzennej występują przy nieprawidłowym przebiegu procesu lateralizacji, a więc wtedy, gdy stwierdza się lateralizację skrzyżowaną lub nieukończoną (słabą). Objawy zakłóceń w orientacji przestrzennej stwierdza się też często u dzieci z lateralizacja jednorodną, lecz lewostronna.

Dzieci z obniżoną orientacją przestrzenną dokonują tak zwanej inwersji statycznej czyli odwracania kształtów:
1. poprzez oś pionową, jak w przypadku mylenia liter p/g, d/b,

2. poprzez oś poziomą, jak w przypadku mylenia kształtów:

n	b	m	l	6
-	-	-	-	-
u	p	w	j	9

Drugi rodzaj błędów to tzw. inwersje dynamiczne polegające na skomplikowanych zmianach dokonywanych w przestrzeni, jak na przykład:

• pismo lustrzane, które obserwujemy przy pisaniu pojedynczych liter, ale także wyrazów i całych zdań,

• przestawianie kolejności elementów:

  • liter (od - do),

  • cyfr (19-91),

  • sylab (zadanie - zanieda).

Inne cechy pisma charakterystyczne dla zaburzeń orientacji przestrzennej to:

• mylenie kierunku zapisu (dziecko pisze od strony prawej do lewej),

• zły wybór linijek w zeszycie,

• niewłaściwe rozmieszczenie zapisu na stronach zeszytu.

 

W efekcie zeszyt dziecka ma wygląd nieporządny i często błędnie jest to interpretowane jako niedbalstwo z winy dziecka. Również rysunki dziecka są niewłaściwie rozplanowane w przestrzeni, przedmioty źle rozmieszczone na kartce, chaotycznie i bezładnie.

W czytaniu dziecko popełnia też charakterystyczne błędy: myli znaki graficzne, przestawia kolejność liter, sylab, zniekształcając brzmienie wyrazów. Często gubi się w tekście, przeskakuje, opuszcza linijki tekstu lub całe jego partie. Powoduje to niezrozumienie czytanego tekstu, a przez to niemożność nauczenia się zawartych w nim treści.
Uczenie się dodatkowo utrudnia słabe rozumienie stosunków przestrzennych i przestrzenno-czasowych (dawno, teraz, wkrótce, niedługo, potem, jutro, pojęcie pór roku, nazw dni tygodnia, miesięcy itp.), . Szczególnie teksty zawierające okoliczniki miejsca (nad, pod, obok, między) stają się dla dzieci z obniżoną orientacja przestrzenną niezrozumiałe.
Szczególne trudności dziecko ma z takimi przedmiotami jak geografia (utrudnione rozumienie mapy i posługiwanie się nią), czy geometrii (wyobrażenia przestrzenne kształtu figur i zależności między poszczególnymi elementami).

Również poziom prac wykonywanych na zajęciach plastycznych jest niski na skutek trudności w rozplanowaniu przestrzeni.
Dzieci z obniżonym poziomem orientacji przestrzennej często słabiej wypadają na tle grupy w czasie zajęć gimnastycznych: psują szyk, wykonują niewłaściwe ruchy na skutek słabszej orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni.

Percepcja słuchowa

Jest procesem rozpoznawania, różnicowania, zapamiętywania, analizowania i syntetyzowania dźwięków. Odbiór słyszanych dźwięków możliwy jest dzięki sprawnie działającemu analizatorowi słuchowemu, który składa się z:

• receptora odbierającego bodźce słuchowe (ucho), przekształcającego je na pobudzenie nerwowe,

• drogi słuchowej doprowadzającej pobudzenie nerwowe do mózgu,

• korowej części analizatora - miejsce dokonania i syntezy bodźców słuchowych,

• nerwów odśrodkowych przekazujących impulsy do mózgu.

 

Podstawowym warunkiem rozwoju spostrzeżeń słuchowych jest anatomicznie nieuszkodzony i funkcjonalnie sprawny analizator słuchowy ( odpowiedzialny za słuch fizyczny ), z kolei prawidłowa identyfikacja dochodzących do mózgu bodźców słuchowych jest warunkiem rozwoju mowy ( tzw.słuch fonematyczny ).

SŁUCH FONEMATYCZNY zwany też słuchem mownym - jest to zdolność do rozpoznawania i różnicowania dźwięków mowy (najmniejszych elementów składowych wyrazów czyli fonemów).Realizacją fonemu jest głoska.
Mowę rozumiemy dzięki funkcjonowaniu słuchu fonematycznego. Wymaga on operacji na poziomie analizy i syntezy słuchowej opartej na dużej sprawności percepcyjnej i poprawnych operacjach myślowych. Procesy te odbywają się na poziomie kory mózgowej. Dzięki słuchowi fonemowemu słyszymy różnice pomiędzy dźwiękami bardzo podobnymi np. p-b, t-d, k-g, itd.

Dziecku nie jest łatwo z potoku mowy wyodrębnić wyrazy, w wyrazach sylaby, w sylabach - głoski. Aby zrozumieć sens mówionego tekstu trzeba uchwycić kolejność głosek w wyrazie i umieć je zróżnicować.

ANALIZA SŁUCHOWA - to umiejętność wyodrębniania z potoku mowy: zdań, w zdaniach wyrazów, w wyrazach sylab, a w sylabach głosek z zachowaniem ich kolejności.

SYNTEZA SŁUCHOWA - to scalanie głosek, sylab i wyrazów w określone, złożone układy słuchowe.
PAMIĘĆ SŁUCHOWA - to pamięć wzorców słuchowych wyrazów tzn. pamięć ich długości ( liczby sylab i głosek oraz ich kolejności w wyrazie ).

Jest to również zdolność zatrzymywania w pamięci ciągów wyrazów połączonych związkami logiczno-gramatycznymi (np. dni tygodnia, nazw miesięcy, wierszy, piosenek itp.).

Różnicowanie dźwięków, ich analiza i synteza dokonują się - jak już wspomniano - na poziomie ośrodkowego układu nerwowego. Jeżeli ośrodek słuchowy kory mózgowej jest uszkodzony lub mniej sprawny, proces różnicowania, analizowania i syntetyzowania dźwięków przebiegają wadliwie.

Nie można mylić tych zaburzeń z niedosłuchem pochodzenia obwodowego, ponieważ dziecko z takimi zaburzeniami ma uszkodzone ucho lub nerw słuchowy, a nie ośrodek słuchu w mózgu. Dzieci z zaburzonym słuchem fonematycznym napotykają w toku nauki szkolnej, szczególnie zaś w nauce pisania i czytania, na trudności, których nie są w stanie same. mimo częstych wysiłków, przezwyciężyć.

W klasach początkowych dzieci z zaburzoną analizą i syntezą słuchową nie mogą zapamiętać i powtórzyć trudnych wyrazów i dłuższych wypowiedzi, słabo rozumieją bardziej skomplikowane polecenia słowne, same zaś mówią często niewyraźnie, niepoprawnie pod względem gramatycznym, ubogo pod względem słownikowym.
Trudności w słuchowej syntezie wyrazu powodują, że dzieci te czytają wolno, zmieniają odczytywane wyrazy na inne (często zbliżone sensem), z ogromną trudnością składają sylaby i wyrazy. Rozumienie czytanego tekstu jest niepełne (mylone jest znaczenie wyrazów o brzmieniu podobnym).

W zakresie pisania z pamięci dzieci o obniżonym poziomie analizy i syntezy słuchowej popełniają szereg błędów, miedzy innymi opuszczają litery lub całe sekwencje literowe, przestawiają i przekręcają wyrazy, zmieniają szyk zdania. Pisanie odbywa się powoli i z wielkim trudem. Największe niepowodzenia spotykają jednak te dzieci przy pisaniu ze słuchu. Trudnością dla nich jest różnicowanie głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych, również syczących (s, c, z, dz) i szumiących (sz, cz, ż, dż), odróżnianie samogłosek nosowych (ą, ę) od zespołów dźwiękowych "on", "om", "en", różnicowanie zmiękczeń (ś-ci, ć-ci, ń-ni itp.).

Motoryka ( lokomocja ) duża

Ogólna sprawność ruchowa przejawiająca się w płynności ruchów całego ciała ( ich całkowitej koordynacji ) i kontroli nad nim.

Cechy charakterystyczne opóźnienia ruchowego :

• niechęć do czynności i zabaw ruchowych,

• niesprawność ruchów całego ciała (ruchy nieskoordynowane, kanciaste),

• ogólne spowolnienie ruchowe,

• zakłócenie koordynacji wzrokowo - ruchowej w zabawach i zadaniach, w których ruch odbywa się pod kontrolą wzroku ( łapanie piłki, gra w klasy ),

• zaburzenie równowagi,

• niezgrabność w pokonywaniu przeszkód,

• słabe panowanie nad szybkością i siłą,

• trudności w integracji wszystkich mięśni w celu wykonania skoordynowanego działania,

• nadmierna męczliwość, słaba kondycja fizyczna,

• niechęć do czynności i zabaw ruchowych.

 

Motoryka ( lokomocja ) mała

Prawidłowa sprawność manualna rąk przejawia się właściwym tempem wykonywanych czynności i właściwą precyzją ruchów dłoni i palców. W przypadku niezręczności manualnej utrzymuje się:

• nadmierne bądź za małe napięcie mięśniowe ( stąd mała precyzja ), kurczowe trzymanie ołówka silne przyciskanie, częste współruchy (języka, dłoni)

• zaburzona szybkość ruchów np. dłoni lub palców, trudności w majsterkowaniu, wycinaniu, szyciu, zapinaniu guzików itp.,

• niewłaściwa koordynacja wzrokowo-ruchowa, trudności w rysowaniu, pisaniu (brzydkie pismo, brak połączeń między literami, zmiana wielkości i kąta nachylenia pisma, wolne tempo pisania, niestaranne zeszyty, kleksy, pogięte kartki, liczne skreślenia i poprawki).

  Strona motoryczna umiejętności pisania polega na skoordynowaniu ruchów ręki - ramienia, przedramienia, nadgarstka i palców. W początkach nauki szczególną trudność sprawia dziecku zharmonizowanie dużych (ramię i przedramię) i małych ruchów (dłoń, nadgarstek, palce) z równoczesną umiejętnością włączenia odpowiednich napięć poszczególnych grup mięśni. Kolejny problem, to konieczność posługiwania się szeregiem drobnych, nieznacznie tylko zróżnicowanych ruchów przy stałej zmianie ich kierunków (w górę, w dół - ruchy podbiegające) przy jednoczesnym zachowaniu kierunku pisma (od lewej strony ku prawej - ruchy postępujące). Wreszcie dziecko musi dbać o organizację przestrzenną i rytmiczność pisma (miejsce rozpoczynania wyrazów, rozmieszczenie w liniaturze, utrzymanie właściwych odstępów oraz rozmiarów liter,

 

Lateralizacja ( stronność ciała )

Lateralizacja, to większa sprawność jednej strony ciała od drugiej, która nie ogranicza się wyłącznie do pracy rąk, choć najwyraźniej zaznacza się właśnie w czynnościach manualnych. Występuje ona również w przypadku nóg oraz parzystych narządów zmysłu zwłaszcza oczu.

Jeśli chodzi o słuch, to przejawem dominacji stronnej jest między innymi fakt, że jedni ludzie słuchawkę telefoniczną przykładają chętniej do prawego, a inni do lewego ucha.

Lateralizacja kształtuje się stopniowa wraz z wiekiem i ogólnym rozwojem ruchowym dziecka. Za określoną stronność ciała odpowiada przeciwległa półkula mózgowa.

Wyróżnia się różne typy lateralizacji.

W zależności od tempa procesu lateralizacji spotykamy dzieci:

• wcześnie zlateralizowane,

• późno zlateralizowane.

W zależności od siły procesu lateralizacji:

• dzieci silnie zlateralizowane,

• dzieci słabo zlateralizowane.

W zależności od strony, która manifestuje większość wykonywanych przez nią czynności może występować dominacja (tzw formuła lateralizacyjna):

• jednorodna (prawostronna lub lewostronna),

• skrzyżowana,

• nieustalona.

Lateralizacja nieustalona ( gdy dziecko jest słabo zlateralizowane ) jest najczęściej przejawem ogólnego opóźnienia ruchowego dziecka.

Dzieci z tą lateralizacją mają trudności w orientacji przestrzennej, mylą często prawą i lewą stronę swojego ciała i zdecydowanie częściej popełniają błędy w określaniu strony ciała osoby stojącej na przeciwko. Mają też trudności z właściwym wskazaniem stron świata, orientacji w terenie itp.